Urodził się 18.05.1744 r. w Rzymie. Znany włoski mineralog i geolog, członek Berlińskiego Towarzystwa Badaczy Natury, członek korespondent Akademii Nauk w Petersburgu, członek Warszawskiego Towarzystwa Fizycznego. Współpracował z Towarzystwem do Ksiąg Elementarnych w Warszawie. Autor wielu publikacji popularnonaukowych i naukowych z dziedziny geologii.
Został zaproszony do Polski przez ostatniego króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1772 r. w celu poszukiwania złóż soli, rud metali i węgla kamiennego (szczególnie pokładów soli w Krzesławicach, ponieważ po I rozbiorze Polski kraj stracił kopalnie w Bochni i Wieliczce). Po przybyciu do Polski z Lipska, gdzie spędził młodość i otrzymał wykształcenie, zamieszkał w Warszawie w domu włoskiego malarza Marcello Bacciarellego. Początkowo opiekował się zbiorami króla Stanisława Augusta oraz gromadził zbiory mineralne z okolic Warszawy. 17.09.1776 r. otrzymał tytuł kapitana w regimencie hetmana litewskiego Michała Kazimierza Ogińskiego. Badania swoje rozpoczął w okolicach Gielniowa koło Opoczna w poszukiwaniu rud żelaza. Następnie penetrował rejon gór świętokrzyskich, księstwa siewierskiego oraz innych terenów Małopolski. Za swoje zasługi został awansowany przez króla na dyrektora górnictwa Rzeczypospolitej, w 1788 r. otrzymał wójtostwo w Czeladzi oraz uchwałą sejmową z 1790 r. tytuł szlachecki i herb rodowy.
Ożenił się w 1792 r. z Ludwiką Aleksandrą z Gruszczyńskich, córką majora wojsk koronnych i miał z nią czworo dzieci (dwie córki i dwóch synów). 20.06.1792 r. zakupił majątek Sosnowe w ziemi liwskiej (obecnie gmina Kotuń), gdzie się osiedlił z rodziną oraz sprowadził swoją matkę. Majątkiem w skład, którego weszły zabudowania dworskie, browar i karczma zarządzał Jan Mączyński. W okolicy Rudy Wolińskiej poszukiwał rud darniowych żelaza i założył hutę żelaza. Zmarł 3.02.1799 r. w Woli Wodyńskiej w posiadłości swego przyjaciela Jana Ferdynanda Naxa (architekta, publicysty i ekonomisty) i został pochowany na cmentarzu w Wodyniach, majątku zaprzyjaźnionej rodziny Załuskich. Obok syna spoczęła też jego matka Marianna Julia Massutsza, ochmistrzyni dam na dworze króla Polski Augusta III w Dreźnie, która zmarła w Sosnowem 16.01.1807 r.. Majątek w Sosnowem odziedziczył jego najstarszy syn Bogusław. Obecnie po zabudowaniach dworskich w Sosnowem nie pozostał żaden ślad.
W 2019 r. odbyło się kilka sesji naukowych związanych z działalnością Jana Filipa Carossiego, w tym też zorganizowanych przez Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Wodyńskiej, w których wzięła udział i opowiadała o przeszłości rodziny Carossich praprawnuczka Filipa Joanna Moraczewska Gwiazdowska wraz z mężem.
Jedyny portret Jana Filipa Carossiego został odnaleziony w kościele parafialnym w Wodyniach i po konserwacji znajduje się w zbiorach Muzeum Diecezjalnego w Siedlcach.
Adam Krzeski
Fotografie: Adam Krzeski
Pocztówka wydana przez Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Wodyńskiej z portretem Jana Filipa Carossiego ze zbiorów Muzeum Diecezjalnego w Siedlcach oraz herb Carossich (https://pl.wikipedia.org/wiki/Karozi).
